In gesprekken over God tussen mensen om mij heen komt de vraag regelmatig waarom God niet ingrijpt in bijvoorbeeld een bepaalde situatie? Waarom God niet iets voorkomt? Waarom Hij zich niet laat zien? Waarom Hij niet lijkt te luisteren etc. Je kent die vragen vast wel.

Ik snap de vragen zeker en denk er ook wel over na. Ik heb mijn wensen ook. (En dan bedoel ik niet de materiële wensen). Deze deel ik met God en met Jezus, Zijn zoon en onze verlosser. Ik weet dat ze luisteren en mijn wensen en verlangens kennen. Ze weten wat goed voor mij is en kijken vaak anders naar omstandigheden dan ik. Vanuit een ander perspectief.

Betreffende die vragen vergeten we m.i. ook iets. Iets heel belangrijks in mijn ogen. Bij de schepping van de mens door God was de satan er als eerste bij. Hij was jaloers op de mens en boos op God. Hij begon zijn aan aanval op God en Zijn plan, en dus de mens, al kort na de schepping van de mens. In de Naardense vertaling van de bijbel is een vertaling van de naam satan ook wel: uiteendrijver. En dat is een goede vertaling van zijn aard en karakter.

In Johannes 8 vers 43b (NBG51) zegt Jezus zelf dit over de satan:

Het lijkt echter of we het daar in onze cultuur niet over willen hebben. Over de tegenstander van God. Alles wat er gebeurt lijken we aan God toe te kennen. Terwijl bij de zondeval God al afstand moest nemen van de mens en van Zijn hele schepping omdat de mens anders koos, namelijk om te luisteren naar satan. De aarde en dus ook de mens kwam daardoor onder de invloed van de satan. De mensen moesten nu kiezen om God te willen volgen omdat het kwaad in de wereld was gekomen. Voor de zondeval was er geen kwaad.

Jezus heeft als eerste de duivel laten zien. Tentoongesteld. Ons zicht gegeven op de vijand van het plan van God en dus ook de vijand van de volgelingen van Jezus. Van jou en van mij, wanneer je in Jezus gelooft.

De Amerikaanse gospelzanger Jason Upton heeft het hierover in een van zijn liedjes.

Hij zegt: moeten we God niet de schuld geven voor iets wat Hij wél heeft gedaan? Ipv Hem de schuld voor alles te geven?

Maar daar waar in Afrika duivel en demonen helemaal verweven zijn in culturen ( waar ik ook mijn vraagtekens bij heb) praten wij hier er het liefst niet over. Zelfs in kerken niet. Maar als volgeling van Jezus, als kind van God is het toch belangrijk je vijand te kennen?

6 juni 2019 (op het moment dat ik dit schrijf was dat een paar dagen geleden) was het exact 75 jaar na D-Day. De grootste invasie in de geschiedenis vond plaats in Normandië op 6 juni 1944. Vanaf september 2011 organiseer ik met WalkYourLife 2 X per jaar een “experience” in Normandië in het gebied waar deze invasie plaats vond. Eind mei dit jaar was ik er weer met een groep.

Omaha beach – Normandie: De laatste jaren loop ik wel 2 keer per jaar over dit strand. Het wordt wel “Bloody Omaha” genoemd. Daar is erg heftig gevochten, vijanden tegenover elkaar.  Ik stel mij wel eens de situatie voor dat zowel de soldaten aan de geallieerde kant als ook de Duitse soldaten wel tot God hebben gebeden voor hulp en bescherming. Heb je er al eens over nagedacht hoe God daarmee om zou gaan?

In september 2012 was er in de groep iemand mee die ik vanuit mijn werkrelaties had mee gevraagd. Privé en zakelijk was het een zeer lastige periode geweest voor hem. Dus even er tussen uit gunde ik hem, maar ook op een unieke wijze eens stil staan bij het verleden,  het heden en de toekomst zou goed zijn… (Dat is trouwens goed voor ieder mens). Deze kennis was katholiek opgevoed en in een katholieke kerk getrouwd. Daarna heeft hij niet veel meer aan geloofszaken gedaan.

Tijdens een van de dagen liepen we dus samen over Omaha Beach. De dag ervoor hadden we tijdens een kort bezoek aan Caen in een katholieke kerk daar rondgewandeld. Hij heeft toen een kaarsje opgestoken voor een ernstig zieke vriend van hem. We kwamen zo al in gesprek over geloofszaken en levensvragen.

Tijdens de wandeling over het 5 kilometer brede strand van Omaha beach richting de Amerikaanse begraafplaats stelde hij mij de vraag over wat ik dan precies geloofde. Wie Jezus voor mij was.

We zijn toen even gaan zitten en ik heb op dat zelfde strand waar zo gevochten is een tekening mogen maken in het zand van Omaha Beach van het plan van God met de mens en de cruciale plaats van Jezus in dat plan.

Daar waar in een katholieke kerk eigenlijk altijd beelden staan van Jezus als kind bij Maria in de armen of hangend aan een kruis, mocht ik iets vertellen over Jezus als opgestane Zoon van God en overwinnaar over de satan. Als onze voorganger aan wie we ons leven mogen geven en wie we mogen volgen. Door strijd en moeite tot overwinning.

Het was voor mij en hem een bijzonder moment. Op vele wijzen. De plek waar we op dat moment waren. De fase in het leven van mijn wandelmaat, waar hij stond en wat hij al had meegemaakt, waaronder ook een persoonlijk verlies in zijn familie. De vraag over Jezus en wie Hij is. De dingen die ons overkomen en hoe ga je daar mee om. Hoe ziet de toekomst er uit? De betekenis van dat Jezus ook zijn leven voor hem heeft gegeven.

Een memorabel moment op een memorabele plaats. Een plek waar de bevrijding van Europa begon. Ook een plek waar zicht op ware vrijheid en een eeuwig heil mocht ontstaan. En dan de vraag…pak je die vrijheid dan ook?

23/juni/2019