Daar waar je vaak hoort zeggen dat mensen zichzelf niet zo graag op de foto terugzien, vooral wanneer men ouder wordt of met zijn eigen zelfbeeld worstelt, zie je ook een andere ontwikkeling in de fotografie: De selfie. We hebben er zelfs een stick voor uitgevonden.

Bijzonder om die ontwikkelingen te zien. De één “worstelt met zichzelf”  om op de foto te gaan en de ander wil het liefst overal waar hij of zij is een selfie maken. Waarschijnlijk herinneringen vastleggen. Ook dat doen we dus tegenwoordig met een stick. Tip: Je kan ook een ander vragen een foto te maken. Dan heb je ook nog contact met een ander 😉

In de christelijke wereld lijkt het ook een beetje zo. We willen overal heen, overal misschien wel gezien worden. Allerlei events, festivals, conferenties organiseren en bezoeken. Het “beleven” ervan. Het christen zijn beleven.

Misschien vervreemd ik een beetje of is het de leeftijd, maar ik vind dat je het christen zijn niet moet beleven, maar leven. Daar waar je woont, leeft en werkt. Ben ik tegen allerlei activiteiten? Nee, maar het lijkt alsof “wij” als christenen niet achter moeten blijven bij de niet-christenen.

Persoonlijk ontmoet ik graag mensen, christen en niet-christen. Ga ik graag in gesprek. Het gaat daarin niet om mij, maar om die ander. Niet dat ik mijzelf goed vind, maar ik wil graag de focus goed hebben, die ander, niet mijzelf. Christen-zijn is mooi, Jezus is mijn voorbeeld. Hij had ook die ander op het oog. Hij ontmoette ze in hun eigen omgeving.

Ik kom regelmatig in Normandië. Elders op deze website verwijs ik daar ook naar. Meerdere malen heb ik oorlogsbegraafplaatsen bezocht. Op veel begraafplaatsen liggen resten van mensen waarvan de identiteit onbekend is. Op de Duitse begraafplaats ligt er eenvoudigweg een steen met de tekst: “Ein Deutscher Soldat”… Op de Amerikaanse begraafplaats is dat anders verwoord en is er een dimensie aan toegevoegd:

Waarom deze foto?

Voor mij is dit een schril contrast t.o.v. alle selfie’s. Natuurlijk zouden de nabestaanden van deze soldaat willen weten wie het is die hier begraven ligt. Technologie van tegenwoordig zou daar ook sneller achter komen. Maar de laatste regel: “known but to God” spreekt mij aan.

Waar gaat het in dit leven om? Dat we bekend zijn bij God! We hoeven niet vooraan te staan, alles beleven, overal selfies van hebben en alles vastleggen om dit vervolgens met de hele wereld te communiceren. Deze soldaat heeft zich zelf, zijn “selfie” gegeven voor de bevrijding van Europa. In een seconde was hij misschien niet meer. Hij had een heel leven voor zich, maar koos hier voor. Met de wetenschap dat hij misschien niet meer terug zou komen in eigen land. Voor de wereld stierf hij zelfs als onbekende.

Dit brengt mij bij Jezus. Jezus leert ons bescheiden te zijn. Hij leert ons te dienen. Hij leert ons om in het verborgene te handelen. We hoeven geen eer te behalen van mensen of bij mensen. We mogen gaan voor de opdracht die Jezus ons geeft: Een discipel van Hem te zijn. Meer en meer te groeien naar Zijn beeld.

WWJD2D? Jezus gaf Zijn leven ook. Hij stierf voor jouw en mijn vrijheid. Deze vrijheid mag je aannemen. Deze vrijheid geeft je het eeuwige leven. Dan leg je je leven hier op aarde af, misschien als onbekende voor de wereld, maar als bekende, geliefde van God.  Dan sta je geschreven in Zijn boek des Levens. Met een nieuwe naam, zonder een foto van jezelf, zonder een selfie!

21 mei 2017